ساقی
شعر هایم را نثارت می کنم تا که دنیا را پر از گندم کنی
عشق را همراه با هر خوشه ای در جهان ارزانی مردم کنی
نان در اری از تنور عاشقی خویش را در پخت ان هیزم کنی
گاه انگوری کنی در این مسیر گاه خود را ساقی وگاه خم کنی
نانوا می باش وساقی همزمان تا مبادا زندگی را گم کنی